#آفات_جسم_و_روح_انسان

دو باغ را کنار هم در نظر بگیرید که از نظر آب و هوا و نوع گیاهان و درختان یکسانند. باغبان یکى از آنها به آفات و آسیب‏هایى که باغ را تهدید مى‏کند توجه دارد، قهراً آن باغ از طراوت و شادابى و میوه و گل و شکوفه برخوردار است، ولى باغبان دیگر به آفات و آسیب‏ها یا توّجه ندارد و یا بى‏خبر است، در نتیجه باغى پژمرده و میوه ‏هایى کرم خورده خواهد داشت.

انسان نیز چنین است، که اگر توجه به آفات روحى و جسمى خود نکند، عنصرى وازده و خطرناک خواهد شد، ولى اگر با توجه و دقت مراقب خود باشد، فردى وارسته و شایسته خواهد گردید.

آفات و آسیب‏ها در مورد انسان، همان عیوب و گناهان است که تمام انبیا و کتاب‏هاى آسمانى، بشر را از آلودگى به آن، بر حذر داشته‏اند، و با هشدارها و تاکیدات خود انسان‏ها را به پاکى و اجتناب از گناه، دعوت نموده ‏اند.

امیرمؤمنان على علیه السلام در سخنى مى‏ فرمایند:

«آفَةُ النَّفسِ اَلوَلَه بالدّنیا»(1)

«آفت روحِ (پاک) انسان، حرص و دلبستگى به دنیا است.»

و امام صادق علیه السلام مى‏فرمایند:

«آفَة الدّین الحَسدُ و العُجبُ و الفَخر»(2)

«آفت دین، حسادت وخود پسندى و تکبر است.»

1) غرر الحکم، ج‏1 ص‏305-309.

2) کافى، ج‏2 ص‏307

منبع: گناه شناسی- محسن قرائتی-پیشگفتار.ص 7