قابل توجه دوستانی که مادر هستند تاب تاب عباسی ‍ ‍ پسرم را روی تاب می‌نشانم. هلش می‌دهم و مثل همیشه شعری را زمزمه می‌کنم که مادرم برایم می‌خواند: تاب تاب عباسی خدا منو نندازی اما این بار به محتوای آنچه می‌خوانم توجه می‌کنم. جدای از اینکه نمی‌دانم کلمهٔ «عباسی» به چه مناسبت در این شعر آمده است، جملهٔ «خدا منو نندازی» چقدر خطرناک به نظر می‌رسد. این فکر را به فرزندم القا می‌کند که اگر از تاب افتاد، خدا او را انداخته است! از همان ابتدا نگاه غلطی به خدا پیدا می‌کند. جملهٔ «خدا بد نده» هم، که در محاوراتمان زیاد از آن استفاده می‌کنیم، همین‌طور است. خدایی بدی‌رسان در ذهن می‌سازد؛ درحالی‌که از خوب، جز خوبی صادر نمی‌شود. پس آنچه می‌گوییم مهم‌ است؛ چون گویش ما کم‌کم اندیشهٔ ما می‌شود و اعتقاداتمان را تحت تأثیر قرار می‌دهد. پسرم منتظر بود شعر را ادامه دهم. این بار خواندم: تاب تاب عباسی/ خدای من چه نازی/ من دوست دارم تو بازی/ به من نگا بندازی